Արդաղիոն

Bravo.am-ի բացառիկ հարցազրույցը Մնջախաղի թատրոնում պրեմիերայի նախօրեին Հոկտեմբերի 15-ից 17-ը Երեւանի մնջախաղի պետական թատրոնը հանդես կգա “Արդաղիոն” ներկայացման պրեմիերայով: Ներկայացումները տեղի կունենան Պատանի հանդիսատեսի թատրոնի շենքում: Այս տարի լրացել է Մնջախաղի թատրոնի 35 ամյակը: Սբ. Արդաղիոնի մարտիրոսությունը ըստ հայկական Հայսմավուրքի բեմադրել է Մնջախաղի թատրոնի գեղարվեստական ղեկավար Ժիրայր Դադասյանը: Սսենարի հեղինակներն են Ժիրայր Դադասյանը եւ Նաիրա Եդիգարյանը: - Պրն Դադասյան, Bravo.am-ը շնորհավորում է Մնջախաղի թատրոնի 35-րդ հոբելյանի կապակցությամբ: “Արդաղիոնը” հոբելյանական պրեմիերա է: - Հոբելյանական է նաեւ, այն պատճառով, որ իմ 7-րդ բեմադրությունն է: Հայկական այբուբենում “Է” տառը 7-րդն է: Մեր եկեղեցին 7 խորհուրդ ունի, եւ պատահական չէ, որ “Արդաղիոնը” համընկավ 7-ի հետ: Թեման հայտնի է հոգեւոր գրականության մեջ: Ներկայացումը Սբ. Արդաղիոնի մասին է, ով ողբերգական իրավիճակներում մարտիրոսացավ: Դեպքերը տեղի են ունենում 4-րդ դարի սկզբին, երբ Հռոմեական կայսրությունը պայքարում էր քրիստոնեության տարածման դեմ: Կայսրը միմերի թափառական թատերախմբեր էր ստեղծում, որոնք հակաքրիստոնեական ներկայացումներ էին ցուցադրում` ծաղրում էին Հիսուսի կերպարը, ավետարանը: Արդաղիոնը նման թատերախմբում էր: Հերթական ներկայացման ժամանակ Հիսուսի չարչարանքները ներկայացնելիս նրա վրա երկնային լույս է իջնում, եւ Արդաղիոնը դարձի է գալիս: Զայրացած խաղընկերները հենց բեմի վրա իրապես խաչում են նրան: - Ինչո՞վ է պայմանավորված թեմայի ընտրությունը: - Նախ եւ առաջ Արդաղիոնն էլ մեզ նման միմ էր: Թեեւ, այն ժամանակ ժանրում խոսքն օգտագործվում էր: Բայց խնդիրը շատ ավելի խորն է` դերասանի երկփեղկումը: Այն հաճախ ողբերգական ավարտ է ունենում: Տարածված կարծիք կա, որ կոմեդիանտները աշխարհի ամենատխուր, մենակ եւ ինքնամփոփ մարդիկ են: Դերասանը իր մեջ կրում եւ ներկայացնում է մի մեծ հորինված սուտ: Դա հակասում է Ավետարանի ճշմարտությանը` կեղծել չի կարելի: Եվ դերասանը ներքին ողբերգություն է ապրում: Ինձ հետաքրքիր էր ողբերգությունը վերցնել որպես նյութ եւ աշխատել: Առաջին անգամ նյութին ծանոթացել եմ 15 տարի առաջ: Գաղափարները ապրում են քո մեջ եւ ծնվում, երբ հնարավորություն է ստեղծվում: Բեմադրության վրա 4 ու կես ամիս ծախսեցինք: Ամեն ինչ 4-րդ դարի թատերախմբին համապատասխան է. դեկորներ չկան, միայն ռեկվիզիտներ են: Կլինեն Ֆոկուսներ, կրկես, դիմակներ..: - Ինչո՞ւ է այսօր բեմադրվում: - Այն, ինչ որ տեղի է ունենում բեմադրության ընթացքում, շատ նման է այսօրվա կենցաղավարությանը մեր երկրում: Ներկայացման մեջ կա ե´ւ խաղ, ե´ւ կոմիզմ, ե´ւ սուտ. ամեն ինչ հիմնված է ստի վրա, իսկ կանգ առնելու ցանկություն չկա: Սա կոչ է, որպեսզի մարդիկ մի պահ կանգ առնեն, ինքնահայեցողության մեջ տեսնեն` որտեղ են գտնվում: Չկան լավ եւ վատ մարդիկ, բոլորն էլ խորը հոգի ունեն եւ բազում թաքնված հնարավորություններ: Թատրոնն էլ բացահայտում է այդ ամենը, հնարավորություն է ստեղծում, որ մարդը ինքն իրեն բացահայտի: Ի դեպ, Ժիրայր Դադասյանը նշեց, որ ներկայացման մեջ ընդգրկված են Մնջախաղի թատրոնի լավագույն դերասանները: Արդաղիոնի դերակատարը Հակոբ Չոբանյանն է: Վհուկը Ռուզան Հակոբյանն է, վհուկի դուստրը` Զարուհի Անտոնյանը: Դերասանի եւ դերասանուհու կերպարով են Հայկ Զորիկյանն ու Նաիրա Եդիգարյանը, կույսի դերում` Մարգարիտա Առաքելյան: Բեմադրող-նկարիչ` Անուշ Ստեփանյան, զգեստները` Լիլիթ Ստեփանյանի, իսկ երաժշտական ձեւավորումը կատարել է Լեւոն Դադասյանը: - Հոբելյանական տարում սեփական տարածք ունենալու առումով ի՞նչ հեռանկարներ կան: - Մենք միակ պետական թատրոնն ենք, որ սեփական տարածքը չունենք: Երբ շենք ես ասում, վախենում են: Խոսքը փոքրիկ, 150 նստատեղ ունեցող դահլիճով, ոչ շատ մեծ բեմով տարածքի մասին է: Հնարավոր չէ այս պայմաններում երկար աշխատել: Տարածքը պետք է, որ ժանրը զարգացում ապրի, տարբեր ուղղություններ ծնվեն: Հեղինակ` Լիլիթ Բաբայան